۱۳۸۷/۱۰/۱۲

پندولءِ حق- آزمانک: ولید گربنی

إے آزمانک 1990‏ءِ دھرا ماھتاک بلوچی لبزانکءَ شنگ بیتگ۔ إدا لھتے گال، گالبند و نبشتہ کنگءِ راھبند مٹـّينگ بیتگ أنت۔ قصہ پھک خیالییے إنت۔ بلے گون راستیا نزیک بیگءِ سببا بیت کنت کہ گون لھتے کسانءِ زندا أیشیءِ گپان نزیکی بہ بیت، پمیشا چہ ھماوان پھلـّی لوٹان۔ ولید

شھداللہ ھمے دنیاءِ مردمے أت، چہ آسمانءَ إیر نیاتکگ أت۔ ألبت آئی چہ دنیاءِ توکا آیوکین ھر روچی بدلیان بے تماہ أت۔ کش گورءِ شھران کار و روزگار باز أت۔ ھر کس وتی پت و پیرکی مچ، ڈگار و مڈ ّیان رَنبینگا أت و شھران رَوَگا أت۔ ھزارانءِ حسابا زر کٹـّگا إتنت۔ بلے شھداللہ گون وتی چنڈ ڈگار و چارین بن کـُروچان راضی أت۔ کـَشا آئیا لھتے پس ھم ھست أت۔ دوئین بچگ ئی کلـّگءِ مدرسوا وانگا إتنت۔ کتاب و وانگ مفت أت۔ أبید چہ قلم و کاگدان گيئشترین خرچے سرا نیست أت۔
شھداللہءِ کسانترین برات شیردل ھم دراتکگین مردمانءِ رما گون وتی جن و چکان شھرےءَ شتگ أت۔ کلـّگءِ تھا شھداللہ چہ وتی نزیکین مردمان یوکا پشت کپتگ أت۔ لھتے بلوچ نندوک إتنت، بلے آوان ھچ بروسہ نہ أت۔ کجام وھدا پہ مالانءِ چارینگا بار إش کت و بلوچیءَ شت أنت۔ آوانءِ مال مڈی یک گِدانے أت۔ چدا چست کنگ و دگہ جاھے لک کنگا إیشیا مزنین توجیلے پہ کار نہ أت۔ جاہ منندین دھقانانءِ سوب أت۔ مردمانءِ درکپگا رند آوان کلـّگءِ ملک و نیبگ پہ کلندوی زرتگ إتنت۔ ھمشانءِ ثمرانءِ ورگا لاپ إش سیئر أت۔
شیردلءِ لوگا چہ مرچیءَ دوازدہ سال پیسر جنکے ودی بیتگ أت۔ شھداللہ ودی بیگءِ درگتا جنک پہ وتی مزنترین بچک قادوءَ دست گپتگ أت۔ براتا نشانگ ھم زرتگ إتنت۔
ھنون کہ شیردلءَ کلـگءِ بدلا شھر وتیگی کتگ أت، دوئین براتانءِ نیاما گند گدارءِ مزنترین عدز ھمے سانگبندی أت۔ پمیشا سئے یا چار ماہءِ سرا شھداللہءَ ناہءِ پاچُکے چہ وت کت و زکـّے ملکی روغن یا تشے ترّین شیلانچ چہ بلوچان بچ گپت، چادرءِ لمبا بست أنت و شھرءِ نیمگا راھی بیت أت۔

چہ کلـّگا شتگ و شھران جاہ منندین مردم برے برے پہ وتی مچ و ڈگارانءِ چارگا و یا ترّتابا کلـّگا آتک أنت۔ إیشانءِ جاگہ شھداللہءِ لوگ أت۔ شپان تا وھدے نشت شھری زندگیءِ آسودگین حال إش بیان کت أنت، بلے پہ إے وشیان شھداللہ و آئیءِ کنبءِ مردمانءِ دل تشے ھم نہ شوکـّـُر إت۔ أنگہ وتی لانءِ تھا شھری مردمانءِ أبدالیءِ سرا کند إت إش۔
ھمے سلسلوا پنچ سال کبل بیت۔ نون قادوءَ ھشتمی کلاس دربرتگ أت۔ چدا دیمتر کلـّگا وانینگ نیست أت۔ شھداللہ دلمانگ بیت کہ قادوءَ براتءِ گورا مان شھرا راہ بہ دات تا اودا آ وتی وانگا سرجم بہ کنت۔ ألبت نین گرماگءِ موکل إتنت۔ قادو گون کسانترین براتا وتی پتءِ کاران آئیا دم دیگا أت۔

چہ شھرا قادوءِ کسانیءِ سنگت وتی إسکولءِ موکلانءِ وھدا پہ ترّ تابا کلـّگا آتک إتنت۔ چؤش کہ وتی بزرگان إیشان ھم شھرءِ ڈول ڈولین قصّہ آرت أنت؛ وش گپّی أت۔ قادو و آئیءِ کسانترین براتا نشت و گوش داشت۔ إیشانءِ تربیت دگہ ڈولا بیتگ أت، پمیشا شھری بچکانءِ قصّہ پہ آوان بس پوتاری إتنت۔ بلے بلوچی دودانءِ ردا مھمانانءِ دیوانا دارگا آ مجبور إتنت۔
شپءِ وھدے أت۔ قادوءِ کسانترین برات وابا گپت و پہ وپسگا شت۔ مھمانین دادو و جلالءَ جنکانءِ سرحال نون دپا کت۔
دادوءَ دیم گون جلال کت و گشت ئی "ترا ھما روچیین جنک یاد إنت؟ بسءِ تھا!"
جلال: ھما فارس؟
دادو: إنا! اُڑے ھما بلوچ کہ چادرے مان ئی پوشتگ أت؛ چیرا دامن (إسکرٹ) ئی پادا أت!
جلال: ھان! ھو۔ گندئے چونین زیبائے أت! وھدے بسءِ تھا پترت و فارس جنکانءِ ڈولا وتی چادرئی توت موت کت، بئگءِ تھا لگت دات؛ لائق چارگا أت۔
دادو: من ألـّما کہ ڈانگ ئی تو نہ شموشتگ أنت۔ فارس جنکان گوہ وارتگ۔ واللہ چشین بارگین ٹانک!
جلال: اڑے فارس چے أنت! إنگریزانءِ نیاما چوشین ڈئول ڈیل مشکلا در کپیت۔
دادو: راست گشئے، جلال۔ آئیا چم چست کت أنت وھدے منی نیمگا چار إت، گشیگا منی دلا تیرے جت ئی۔
جلال: منـّان تئی خبرا۔ آئیءِ چارگان گرکی (تفنگی) تیر گون إنت۔ مدرسہءَ بیوکین والی بالءِ لیئبءِ وھدا آئیءِ نچّگ یاد کاینت، دل چہ سینگا سٹ بندیت و آئیءِ شوھازا رھادگ إبیت۔
قادو: (پہ مسکرائی) زانان آئی چہ شمئے شھرا لڈِتگ، دگہ جاھے شتگ کہ تئی دل آئیءِ شوھازا راھی إبیت؟
جلال: نہ اڑے! آ أنگت ھمودا مئے چمانءِ کلاّ پرتر مانتر کنت۔
قادو: گڈا إنچو پَلپـَٹگءِ چے ضرورت إنت؟ وتی پتءَ راہ بہ دے، تئی سانگا جوڑینیت۔
دادو: آ گون إیشی (جلال) سانگ کنت! جلالءَ وتی لوگءِ پانک ھم نہ کنت۔
جلال: قربان پہ خدا۔ گون من آروس نہ کنت؟ آ وا منی عِشقا کنوگ إنت۔ أگر فارسے بوتین أت، جـِندئی دیری منی گورا پہ سانگ لوٹگا آتکگ أت؛ بلوچی دودان جتگ۔
دادو: إے بے پندولا بلوچی دودانءِ چے پرواہ؟
جلال: ھو!۔ تو گشت کنئے۔ بلے زانان ھمے یکـّین خبرا عیب کنت۔
قادوءَ مار إت کہ یکـّین خبر چہ حدّا گيئش چست إیر بیگا إنت۔ پہ سرحالءِ مٹـّينگا درّائینت ئی " ما گشتہ بلکین شھران مدرسہ شرتر أنت، پہ وانگا گيئشتر ھست، بلے شمئے خبر ظاھر کن أنت کہ اودا إیوکا جنکانءِ قصّہ أنت!"
دادوءَ مھرءِ سِھرا گپتگ أت، آئی خبرانءِ جُھلانکیا روگا واھوک نہ أت۔ پمیشا قادوءِ پسّوا گشت ئی "اُڑے قادو شھرانءِ شرّی ھمیش کہ اودا چم پہ چار شر رنگین جنکا کپ أنت و دو وشین تران گون آوان بیت کنت۔
جلال گشت " راست گش ئی! إے نون زندگییے کہ شما ئی کن إت۔ ھژدہ سالءِ جوانےئے تنے وھدی مھرءِ تام إت نہ چَشِتگ؟"
قادو پسّو دات "ھو کہ شما گون جنتی حوران لیئبا إت!؟"
جلال: أچہ چے۔ تئی خیالا ما مفتا إے گپان کنگائین! اودا ھر جمعہ من وتی پریءِ گورا بیتگان۔
جلالءِ إے خبرا دادو ھبکـّہ کت۔ دیم ئی گون جلال ترّینت و گشت ئی "من زانان تو پری نازءَ گشگائے۔ بلے وتی گورا ترا ھلّگ وتی جاھا آ تئی سلامان علیک نہ کنت!"
جلال پسّو دات "تو چے زان ئے بزگ؛ پیئریین جمعہءَ من ھمودا بیتگان!"
دادو گون دلجمین گالوارےءَ گشت " چوشین سیاھین دروغ۔ پری نازءَ ھفتگے بیت إنت کہ گون وتی پت و ماتا پہ ترّ تابا تھران شتگ"۔
جلالءِ دروغءِ بن وھدے ٹـُنگ بیت، گڈا دادو ئی نِھـِرّ کت۔ زھرا زھر گشت ئی "اڑے بل نہ۔ من گشان تو حالان سھیگ نہ ئے۔ وتی نیمگا، ھنچوش، حساب مہ جن"۔
قادوءَ وتی شھری مھمان وت مان وت أڑگا دیست أنت، گڈا تھا دئور ئی کت "سنگتان شما دوئین راست گش إت۔ منا شمئے خبرانءِ سرا باز شک نیست إنت، بلے یک مھربانییے منی سرا بہ کن إت؛ نین بہ وپس إت۔ صحبا ترّگا روگی إنت"۔
دوئینان یک یک نرونڈگے جت و سر إش پہ وابا دات۔
قادو وت ھم وتی نپادءِ سرا دراج کشّ إت و گون سنگتانءِ کتگین خبران سر چیئر بیت۔ دلا خیالا لگّ إت " أگر شھران بے حیائی إنچوک باز إنت، گڈا بھتر ھمش إنت کہ ما ھمدا وتی کلـّگا بے علم و زانتا پیر بہ بین و بہ مرین"۔
پدا وتی دل ئی سھڑینت " مارا گون دگران چے کار إنت۔ ھر کس وتی شلوارءِ واھند وت إنت، وتا وت بہ پھریزیت۔۔۔ من وتی پتءَ گـُشان کہ بہ رؤت ناکو شیردلءَ بہ گندیت و منی سانگا گون آئیءِ جنکا زیتا زیت بہ کنت۔ منا شات نہ بیت کہ منی دشتار شھرءِ بے حیائیانءِ توکا گيئشتر بہ مانیت۔۔۔"۔
ھمے جیڑوانءِ توکا قادو واب کپت۔ دومی روچا وتی پتءَ چارین دانک ئی گشت أنت۔ آئیءِ پت ھم ھمے خیالءِ مردمے أت۔ پمیشا قادوءِ خبر ئی منّ إت۔ روچےءَ رند دیم پہ شھرءَ رھیج گپت۔
گوات چنڈا اودا رست۔ شیردل کارا شتگ أت۔ إیوکا شیردلءِ جن گون نُنوکین چکـّا لوگا أت۔ نشارا شھداللہ سبارگ دات، وارت ئی، پدا شت مھمانجاھا آراما لگّ إت۔ بیگاھا پاد آتک، شت نشارءِ دیوان ئی داشت۔ دیر نہ گوَست کہ قادوءِ نام گپت لوگا پُترت۔ شھداللہءَ جنکءِ پوشتگین پچّان حیران کت۔ دلا گشت ئی " قادوءِ خبر راست أنت۔ شھران مردم شرّ إبیت"۔
رندترا شیردل گون کوٹ و کرواتا آتک۔ گون براتا سلام علیک بیت۔ گپ و ترانا بیگاہ إش شپ کت۔ شام ورگا رند شھداللہ و شیردل مھمانجاھا شت أنت تا وتی إھوتی گپان بہ جن أنت۔
شھداللہءَ درّائینت "شیردل من آتکگان کہ قادوءِ خبرا پہ مھرک ألـّم بہ کنان۔ قادوءِ رزا ھم ھمش إنت۔ دوئین چک ڈ َلـَگ أنت۔۔۔"
شیردل خبر پہ سرجم بیگا نہ إشت و گالا إت "شھداللہ، تو ھما کوَھنین رواج أنگت وتی چادرءِ لمبا بستگ أنت۔ نین دنیا بدلتگ۔ مردم ماہ و إستارانءِ سرا سر بیتگ أنت۔ تو ھما جاھا وتی مغز قید کتگ کہ مئے ناسرپدین پیرین بیتگ أنت۔۔۔ منی برات چمّان پچ بہ کن! کش گورا بہ چار! إے نوکین قرنے إنت"۔
شھداللہءَ إے ڈولین ڈوبارگ ساریا إشکتگ إتنت۔ نوکین گپے نہ أت۔ آئی گون سارتین گالوارےءَ وتی براتا پسّو دات " شیردل جان! ھژم مہ گر۔ پیرینانءَ ناما ھم بے تماھیا مہ گر۔ تو منا سرکچ بہ دے کہ منی گپءِ تھا کُجا چشین بدی مان إنت کہ ھنـّوگین دئورا رد لیکگ أبیت؟ زانان إے قرنا مردم سانگ نہ کن أنت؟۔۔۔ مزنین جنکـّےءَ مان إے جُلگھین شھرا بے سانگا دارگ بلوچی رواجے نہ إنت۔ مردم عیب چنت!"۔
براتءِ سارتین گالوارءِ گشتگین گپ پہ شیردل چؤ کہ کُچّلا إتنت۔ بلے أنگت وتی زھرانءِ مھارئی تنچتگ أت۔ پمیشا براتءِ گالوارءِ تام ئی نہ برت، ھما ڈولین دپتوارےءَ گشت ئی "مھرک منی چک إنت۔ و آئیءِ فکر منا شرّی سرا گوَر إنت؛ چہ تو گيئشتر۔ سانگءِ بندبست ھم چہ تئی گشگا پیسر من کتگ"۔
شھداللہ حیران بیت۔ پدا جست ئی کت " من سرکچ نہ وارت؟"
شیردلءَ پسّو دات " من پہ مھرک وتی ھم کارین سنگت داریوشءِ بچکءِ خبر منـِّتگ۔ قسمتے بیت نوکین سالءِ دومی ماھا ما چکـّان سانگ دے ئین"۔
شھداللہءَ جاور چکـّاست أنت و گون ھمیشان ھمرد وتی دلءِ مارشت ئی پہ ترکـّگا نہ إشت أنت۔ نرم نرما گشت ئی " تو ھنچوش بہ گش؛ نیک بخت۔ ضروری نہ إنت کہ ما پہ درّ دوچا بہ رسین۔ ما أبید چہ سانگبندیءِ رشتگے جوڑینگا براتین۔ تئی جنکا کہ در رستگ، شرّین گپے؛ ألـّما قادوءَ ھم وتی مٹ دستا کپیت"۔
ألبت شھداللہءَ اوپار نہ شت کمـّے بے توار بیگا رند گپ ئی گيئش کت "من فکر کتگ کہ تو ھما کوھنین قولءِ سرا اوشتاتگئے۔ نین کہ تو بجِـّتگئے، من وتی راہ دیستگ"۔
شیردلءَ زانت کہ آ میاریگ إنت۔ بلوچی دود و راھبند ئی پرؤشتگ أنت۔ بلے دودانءِ پرؤشگا آئی پہ وتی کھؤل و جنکءِ عاقبتا وشـّیانءِ روژنائین بانداتے گندگا أت۔ پمیشا دپ ئی گشیگا دوتکگ أت۔ ھچ نہ گشگا أت۔ دلا لیکگا أت کہ أگر گالے در بہ کنت، گڈا خبرءِ سرا خبرے پاد کیئت و کئے زانت کجا رئوت رسیت۔
شھداللہ گون وتی گڈی جُستا لوٹ إت کہ إے دفترا بہ پچییت۔ جست ئی کت " شرّ إنت، تو منا بہ گش ھمے داریوش چونینے إنت؟"
شیردلءِ دل نہ لوٹگا أت، بلے روچے نہ روچے شھداللہءَ سھیگ بیگی أت۔ شاید ھنـّی آئیا سھیگ کنگءِ توکا شرّییے بہ بیت۔ پمیشا سرکچ ئی دات "منی ھمکارے، إصفھانءِ مردمے إنت، بلے چہ زمانگا بلوچانءِ نیاما زند گوازینگا إنت، تو بہ گش نین نیم بلوچے ترّتگ"۔
نیم بلوچے ترّتگ! شھداللہ وتی دلا براتءِ خبر تکرار کت۔ پدا فکرا لگّ إت "منی برات واقعی مئے دئور و قرن گواز کتگ أنت۔ شرتر ھمش إنت کہ بے تواریا شپا روچ بہ کنان و صحبا وتی چادرا بہ چنڈان، پشتا مان دیان بہ روان"۔
"خدا شمارا وش نام بہ کنات" شھداللہ گشت۔ گون ھمے خبرا سانگبندیءِ قصّہ سرجم بیت۔

آنگو قادوءَ جلال و دادو وتی ھمراہ کت أنت، کئورا برزاد پہ گرانءِ بُنا شت أنت۔ پہ زیین پکنکا کـُشتگین شنکءِ رانے پشت إش گپتگ أت، گون أت إش۔ أولا چہ کئور کشءِ کلّگی مچان درمپانچ إش چت ووارت۔ پدا گرءِ بنءِ گوَرما جان شودگ إش بنا کت۔ دلا قادو گلا بال أت کہ آئیءِ پت باندا آروسءِ حالا کاریت و آئی ھمے زیتان سالونک إبیت۔ گورمءِ سارتین آپ آئیءِ دلءِ ھلاّن گيئشتر زند بکشگا أت۔ صحب سرا جلال و دادوئی حال داتگ إتنت کہ پت ئی پہ سانگبندیءِ گيشینگا شھرا شتگ۔ ھما دمانا دوئین سنگتان قادو نیمگا چارتگ أت و بچگندے جتگ أت إش۔
بران برانا آئیا دادو و جلالءِ دوشیین گپ یاد آیگا إتنت۔ إیشی سببا چہ دلا شک چست إبیت أت "چؤ مہ بیت کہ إیشانءِ جتگین گپ مھرکءِ باروا بہ بنت؟"
پدا وتی دل ئی ھکـّل کت "چؤ بیت نہ کنت۔ ناکو شیردل چشین مردے نہ إنت، وتی سرا دات، بلے بلوچی دودان نہ پرؤشیت؛ پندولءِ حقا أدا کنت"۔
دلا چؤ ھم خیال ئی آتک کہ چؤ مہ بیت ناکو شیردل دگہ زاماتے داشتگ! "نہ۔ نہ، چؤ بیت نہ کنت، أبید چہ منی پتءِ إجازتا آئی إنچوکین مزنین فیصلہ نہ کنت"۔
ھمے وڑا آ وت جنگا أت و وت مانا کنگا أت۔ سنگتان ھم دلگوش گور أت کہ قادو بران برانا دگہ دنیائے سر کشـّگا أت۔
سئین سنگت چہ آپءَ در کپت أنت۔ گورمءِ کرّا ریکانءِ سرا آسے روک إش کت و آؤرتگین گوشتا پچگا لگّ إت أنت۔ گوشت پچگا أت، آ إشکران گون جنگا إتنت۔ پچگ بیوکین گوشتءِ بو جلال و دادوءِ شـُدا گيئش کنگا أت۔ بلے قادو لاپءِ سُدّا نہ أت۔ خبر خبرءِ سرا شھرءِ قصّہ پدا چست بیت۔
جلال: شھران لھتے بلوچانءِ فارس دوستی ھمنچوک باز إنت کہ وتا بلوچ گشگ إش لج کنت۔
دادو: ھو! آ کس کہ ھمودا رستگ أنت، وا میاریگ نہ أنت، بلے لھتے کسانءِ سواس أنگت کوَھن نہ أنت کہ گون بلوچان سلام علیک إش بند کتگ و فارسانءِ کٹـّا کپتگ أنت۔
قادو: کم نسلین مردم ھر جاھا وتی پدان پیداگ کنت۔ بلوچ گش أنت کہ بے بـُندر شھرا کپیت شرّ إبیت۔
جلال: إدا زات پاتءِ خبر نہ إنت! ھنچین شر زات هست أنت کہ چہ لوڑیان پدا تر أنت۔ اُستایان سالان سال إنت کہ شھران زند گوازینگا أنت، بلے تنے وھدی وتی پندولءِ حقا أدا کنگا أنت۔ ألبت لھتے شر زاتین مردمانءِ جن و جنکانءِ جانءِ براہ پتلون، و دامن أنت۔
دادو: ھو! جلال راست گشیت۔ قادو بد مہ بر۔ تئی ناکو ھم بلوچ دودانءِ پاسداریا سُست إنت۔
ناکوءِ نام نیاما آتک؛ گندگا قادو سیاہ ترّ إت۔ روکین آسا پیلوشگا لگت، جانا چـِکـّوکین آپ ھیئد بیت أنت۔ گون دردناک و پروشتگین گالوارےءَ درّائینت ئی "دادو؛ چہ وت بہ گر پادا!"
جلال دیست۔ سنگت بن أت۔ سوچگا أت۔ درھگا أت۔ مارشتانءِ درشان کنگا گال گار إتنت۔ اُمیدانءِ ماڑی ئی ھَروجَگا أت۔ دیم تامور ترّ گا أت۔ پیشانی ئی کِرچک بیت۔ زبان خشک بیت۔ پمشا جھد ئی کت کہ آئیءِ کوپگا إیرین بارا کموک سبک بہ کنت۔ دنیاءِ ھستین جاوران آئیا سرکچ بہ دات۔ وتی ھَوبتا آئی گون شیواری گالائت "إے دگہ دئورے۔ نوکین دئورے۔ زمانگا گون ھؤر مردم بدل بیتگ أنت۔ ضرورت باز بیتگ أنت۔ مردم چہ دود و راھبندانءِ بندان آزات أنت۔ یاگی أنت۔ مال و زرّا وتیگی کتگ أنت۔ چُشین حالتا تئی ناکوا میاریگ کنگ ناروائییے۔
گپا فایدہ نیست إنت۔ تئی پت ودی إنت۔ باندا حالان کاریت"۔
قادو أنگت غمیگ أت۔ دل ئی دیت کنگا أت۔ إے خیال ھم آیگا أت کہ پت ئی باندا حالان کاریت۔ گشت ئی "منی پتءِ إے أولی رند نہ إنت۔ چدا پیئسر باز بران شتگ۔ أگر خبرے بیتین أت، ألـّما منا گشتگ أت ئی"۔
جلال گشت "شاید سرپد بیتگ، بلے ترا گشگ ئی ضروری نہ زانتگ۔ ھر پیم إنت، باندا تو سھیگ بئے۔ دلا باز مہ ور"۔
جلالءَ قادو وتی منـّا سھڑینت۔ ألبت قادو وتی دلا چونڈگا أت " خدا وت چؤ مہ کنت۔ منی پھکین اُمید خاکان ھؤر إبنت۔ منی جتگین بٹاک شگان جؤڑ إبنت۔ أگر بچکانءِ خبر راست بہ بنت، سانگبندی وتی جاھا، من گون شیردل و آئیءِ چکـّان سلام علیک ھم نہ کنان"۔
رانی گوشت کباب بیتگ أت۔ سئین سنگتان ورگ بنا کت، بلے قادو گشیگا ریک پنچ جنگا أت و ورگا أت۔ ھر دپار آئیءِ گـُرّا دِرّان أت و روان أت۔
وھد نہ اوشتات۔ بیگاھا دیم پہ لوگا شت أنت۔ قادو أنگت دلا بے سکامات أت۔ شام ورگی نہ أت، بلے دپارے پہ مھمانانیگی وارت ئی۔ پدا ماھلـّہ پہ إستارانءِ حساب کنگا وتی نپادءِ سرا تچک بیت۔ شپ ئی بے وابیا گوازینت۔ صحبا چم ئی سھر ترّتگ إتنت۔ گشیگا پُر دردین دلءِ خون چمّا آتکگ إتنت۔ پہ پتءِ آیگا تکاسر إت۔ نے بانءِ تھا آرام ئی آتک، نے کہ کاپرءِ چيرا۔ کسانترین براتءِ مسکرائی پہ آئی ٹؤک إتنت۔ ماتءِ تسلا تیزاب۔
بیگاہءِ کلاک دوءَ شھداللہ رست۔ قادوءِ بے موھیا پت پہ حالانءِ دیگا مجبور کت۔ خبرانءِ إشکنگا قادو دلپروشتر بیت۔ درّائینگا لگت "منی تپ! تئی برات سکـّین بے پکارتے ثابت بوت۔ نہ إیوکا وت ئی سبک کت، مارا ھم گون وت مین ئی کت"۔
شھداللہ گشت "منی چک! أگر آئیا بے حیائیءِ جوّا دئور کتگ، پہ إیشی مارا چے؟ ترا من باندا دگہ جاھے زامات کنان۔ چہ مھرک شر رنگتر و وانندہ ترین جنکے پہ تو در گیجان۔ ھنچوش نہ إنت قادوءِ مات!؟"
قادوءِ مات کشا نشتگ أت۔ دلا باز هست أت، بلے مردینی سرحالے أت۔ وتی مان وتی گپے أت۔ آئی نہ لوٹ إت کہ براتانءِ جیڑوا وتی ناما ھؤر بہ کنت۔ دلا خیال ئی کت " جونائیا نشارانءِ نام سبک إنت۔ مفتا پرچا وتی ناما ھؤر بہ کنان!"
ألبت قادو وا آئی چکّ أت۔ چک دل أڈی دیگی أت۔ تامورین دل ئی بؤد آرگی أت۔ آئی شھداللہءِ جستءِ پسّوا درائینت "تئی پت راست گشیت۔ ألـّما شیردلءَ شر نہ کتگ۔ ألبت مردمانءِ کندگانءِ ذموار آ وت أنت۔ ما پہ کیئگی!۔ ما نہ گشتگ کہ گون گجران سانگبندی بہ کنت و وتا کلاگی۔ نے ما آئیءِ جنک ناز کتگ۔ تا زی ما پہ سانگبندیا ھدوناک بیتگین"۔
قادوءِ دلءِ سھڑگءِ برانز ودی بیت أنت " ھنچوش إنت ماتی، تو شر گشئے۔ ما پرچا پہ دگران وتی خونان بہ ورین۔ ھر کس وتی نیک بدءِ واھند وت إنت"۔

دو ماہ پرگوست۔ چہ شھداللہءِ نیمگا دعوت شیردلءِ لوگا ھم سر بیت۔ ھما شھرا کہ شیردل جاہ منند أت کلـّگءِ کھدا ھم نِندوک أت۔ آئیءِ جنک دَھمی کلاسا دربرگا أت۔ أنگت پندولءِ حقا أدا کنگا أت۔ گون ھمے جنکا قادوءِ سانگبندیءِ دعوت أت کہ شیردلءِ لوگا رست۔
ھینّاءِ شپ آتک۔ قادوءِ دپ پر کندگ أت۔ وتی دوست و مھمانان وش آتک کنگا أت۔ آوانءِ مبارکیان زیرگا أت، مبارکبادی دیوکانءِ منـّتان گرگا أت۔ قادوءِ کسانترین برات و سنگت دادو، و جلال مھمانان چاہ چلیم کنگا إتنت۔ شھداللہ گون وتی ھم عمرین کماشان کنڈےءَ نشتگ و ٹاک ٹاک کندگا أت۔ ھمے درگتا شیردل گون وتی سنگت داریوش آتک أنت۔ قادو گون پُرمِھرین روےءَ آ وش آتک کت أنت۔ وتی جند ئی آوانءِ ھمراہ بیت۔ پہ عزت دیوانءِ تھا نندارینت أنت۔
داریوشءَ قادو إخلاق، قد بالاد و ڈول ڈیل دوست بوت۔ گجری راھبندانءِ ردا أبید چہ ستا دیگا وتا داشت ئی نہ کت۔ دیم ئی گون شیردل کت و گشت ئی " بَہ بَہ! من ندوستہ أم کہ برادرزادہ إی بہ أین خو تیپی و زرنگی داشتید (من نہ زانتگ کہ چشین زرنگ و وش بالادین برات زھگے ترا ھست)۔
شیردلءَ دلا گشت کہ من إیشی وتی ھمراہ کتگ کہ شھداللہءَ وتی مزنین شان و حیثیتا پیئش بہ داران۔ بد بخت أنگت چہ ھماوان أثرمند بیت۔ دیم ئی گون سنگتا کت و گشت ئی "ھو! منی براتا لوٹتگ أت کہ گون منی جنکا إیشیءِ سانگا بہ ٹھینیت، بلے من نہ منّ إت"۔
داریوش کہ ظاھرا چہ وتی خبران شموشکار أت، گالا إت " چے سببا تو إیشی نہ زرتگ؟"
شیردل گشت " أولی سبب إیش إنت کہ مزنین وانندوے نہ إنت، بس ھشت کلاس ئی در برتگ، پدا تو وا زانئے من پیسرا تئی بچک زرتگ"۔
داریوش گون پشومانی گشت "خیر تو وا وتی کماش وتئے۔ ألبت وتی مردمان کس پہ کم وانندوی ناز نہ کنت۔ إے دنیاءَ ھزاران ھنچین مردم ھست أنت کہ ھام أنت، بلے ھزار وانندہءِ زورا جن أنت و باز شادھترین زندے گوازینگا أنت"۔
کمّے بیتواریا پد داریوش پدا خبر دپا کت "راستے ترا سھیگ بہ کنان کہ منی بچ چہ سانگبندیا بجّتگ۔ من باز پہ دردان۔ آ گون بلوچےءَ سانگ کنگا واھوک نہ إنت۔ پہ وت ھمانگری؛ إصفھانی جنکے درئی گپتگ۔
جنک آئیءِ ماتا ھم سک دوست إبیت و ھدوناک إنت کہ گون ھمائی چکـّا سیر بہ دات۔ منا باز پھل بہ کن۔ چکـّانءِ دیما برے برے مات و پت بے وس إبنت۔
دوستی وتی جاھا، بلے پہ دوستیا چکـّانءِ واھگان ندر کنگ عاقلانءِ کار نہ إنت"۔
داریوشءِ گپ کنگءِ درگتا شیردل إیرمِران أت۔ چؤکہ روچءِ سرا سستگ و إیر کتگین نازرکین پلّےءَ دیم ئی گیمرإت۔ گندگا آپءِ تھا کپتگین پوڑے أت۔ دلا آھے کشّ إت ئی و گون وت گشگا لگت "شیردل ترا پندولءِ حقان گپت"۔

Rights reserved by www.balochinews.com

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

وتی کلوا چێرا نبیس إت